“Voor mij voelt het hier als een tweede thuis”

Neeltje Vogelaar, dochter & mantelzorger van Nelie

Op 10 november 2022 is het de Dag van de Mantelzorg. Een goede reden om een interview te houden en te horen wat het betekent om mantelzorger te zijn. Niet alleen in praktische zin maar ook wat het emotioneel betekent. We hebben het interview gehouden met Neeltje de dochter Nelie, bewoonster bij Oranje Nassau’s Oord. Lees hieronder het openhartige verhaal.

——-

Neeltje Vogelaar (40) is regelmatig te vinden in het Warm Welkom van Oranje Nassau’s Oord. Niet als medewerker of vrijwilliger, maar omdat ze dochter is van Nelie (63) die sinds februari 2022 bij Oranje Nassau’s Oord woont. Voordat haar moeder naar het verpleeghuis verhuisde zorgde Neeltje samen met haar vader en zus voor Nelie. Neeltje besloot haar werk op te zeggen en weer tijdelijk bij haar ouders te gaan wonen. Haar vader, met een eigen bedrijf, kon de zorg voor zijn echtgenote namelijk niet meer alleen aan. Na een herseninfarct in 2019 ging de moeder van Neeltje erg achteruit. Zo kon ze niet meer zonder mensen om zich heen, zelf aankleden lukte niet meer en in mei 2021 kreeg ze de diagnose dementie.

Zorgen voor mijn moeder

“Ik vond dat mijn moeder er nog niet aan toe was om naar het verpleeghuis te verhuizen. In augustus vorige jaar heb ik daarom mijn baan opgezegd. Mijn zus heeft een druk gezin, voor mij was deze keuze sneller gemaakt. Ik ben zelf verpleegkundige, heb er feeling mee en het gaf me zelf ook rust.

Toen ik voor mijn moeder ging zorgen was er eerst nog geen sprake van dat ze naar een verpleeghuis zou gaan. Ze had gewoon heel veel zorg nodig en thuis wonen kon best nog een tijdje. Maar op een gegeven moment kon het echt niet meer. Mijn moeder had al een indicatie voor langdurige zorg, maar weigerde in te stemmen met de stap naar een verpleeghuis. Ze zei dan ook, ‘dat is ONO, daar ga ik echt niet naar toe…’. De arts van Oranje Nassau’s Oord heeft daarna een belangrijke rol gespeeld in dit proces. Mijn moeder wilde op de meeste momenten absoluut niet en de arts had hier begrip voor. De arts heeft haar toen uitleg gegeven dat deskundigen het belangrijk vonden en het goed voor mijn moeder zou zijn om naar het verpleeghuis te gaan. De rechter zou dan uiteindelijk beslissen. De uitleg van de arts was hierin zo belangrijk. Ze heeft daarin niet alleen mijn moeder geholpen, maar bracht ook het gesprek binnen ons gezin op gang. Dit was misschien nog wel het meest waardevol!”

Op weg naar het verpleeghuis

“Uiteindelijk is mijn moeder toch naar het verpleeghuis gegaan. Ze wilde dit niet, maar het was wel nodig. Ik had misschien nog wel even door gekund met zorgen voor haar, maar op dit moment denk ik dat het beter is zo. Ik vond het moeilijk en ben er ook boos en verdrietig om geweest. Ondanks dat het een verdrietig besluit was hebben we elkaar er ook weer in gevonden. Ik heb zelf wat hulp gezocht, want je hebt in een gezin allemaal je eigen kijk op dingen en soms begrijp je elkaar niet meer zo goed. Door botsingen hebben we uiteindelijk wel samen de juiste weg gevonden voor mijn moeder en voor ons.

Op de dag van de verhuizing naar het verpleeghuis hebben mijn vader, moeder, zus en ik in Oosterbeek koffie gedronken. Dit was de plek waar mijn moeder is opgegroeid en de eerste tijd van haar huwelijk heeft gewoond. Op de terugweg zijn we bij Oranje Nassau’s Oord gestopt. We zijn met mijn moeder meegegaan, hebben een gesprek gevoerd en hebben haar verhuisd. De medewerkers begeleidden mijn moeder ook echt bij Oranje Nassau’s Oord om naar binnen te gaan, in alle rust. We werden warm en met open armen ontvangen. Dat maakte dat we ons gezien en welkom voelden. Een pluim voor Heukelom is dan ook echt wel op zijn plek!

Mijn moeder kwam helaas op een woning waar ze zich niet prettig voelde. Toen we dat aangaven hebben we samen met de zorg gekeken naar een oplossing. Ze is toen verhuisd naar een andere woning van Oranje Nassau’s Oord. In het begin was mijn moeder moeilijk te bereiken, maar nu gaat het langzaam beter. Vorige week was eigenlijk een hele goede week. Ze zegt nu ook wel eens tegen me als ik kom ‘fijn dat je weer thuis bent, Neeltje’.

Na zo’n intensieve periode van ‘zorgen voor’ is het nu weer zoeken naar balans. Het loopt nu allemaal wat beter en ik ga nu focussen op mijn weg terug naar Amsterdam. Ik geef mezelf hiervoor de tijd. Zo heb ik heel laagdrempelig weer een studie opgepakt. Niet fulltime, maar gewoon om te kijken hoe dit allemaal weer aanvoelt.”

Sociale contacten zijn zo belangrijk

“We komen als gezin, vrienden en familie op veel momenten in de week langs. Zo heeft mijn vader een vast moment op de woensdag en in het weekend gaan ze samen naar de kapel. Ook hij zoekt zo zijn eigen weg, naast zjn fulltime baan. Daarnaast is mijn zusje er twee keer per week. En ik probeer ook twee keer per week te komen. Het is dan reuze gezellig, maar je wilt voor jezelf ook een beetje de balans vinden. Er zijn gelukkig veel mensen die op bezoek willen komen, broers, zussen, vriendinnen en haar eigen moeder van 84 jaar.

Thuis was er niet altijd zoveel visite, maar hier proberen we ervoor te zorgen dat er iedere dag iemand is. Vorige week was er bijvoorbeeld niemand. Daar zat ik dan echt mee in mijn maag. Ik heb toen ook even een potje gejankt. Je beseft dan dat je niet alles op kan lossen. Het sociale stuk is alleen nog zo belangrijk, daar geniet mijn moeder van en ze beseft het ook nog heel goed. Gelukkig heeft ze veelal een goedgevulde agenda en hoef ik me er eigenlijk geen zorgen over te maken. Zo schilderde ze altijd graag en hebben we een creatief therapeut gevraagd of ze ook nog wekelijks wil komen in het verpleeghuis. Samen met deze therapeut schildert ze dan in haar eigen appartement.”

Samenspel met de formele zorg

“Als we bij mijn moeder zijn, wandelen we graag en kletsen we onder het genot van een kopje koffie. Ik probeer ook mijn momenten te kiezen door haar te helpen met douchen en haar lekker in bed te leggen, zodat ze rustig in slaap valt. Als ik ervoor kies om ‘s middags te komen, kan ik haar niet in bed leggen en dan slaapt ze ook niet, omdat ze angstig is. Daarom kies ik mijn momenten met haar heel bewust. Zo zorg ik nog steeds voor haar.

In het begin is het zoeken en aftasten hoe het samenwerken met de zorgmedewerkers gaat. Ik heb wel het idee dat wat ik doe voor mijn moeder gewaardeerd wordt door de medewerkers. En we worden als familie serieus genomen. Voor mij voelt het hier ook als een tweede thuis, dat vind ik zo belangrijk. We zijn ons steeds meer welkom gaan voelen en voelen ons nu vrij om onze dingen zelf te doen. Je merkt namelijk dat door de tekorten in de zorg een netwerk fijn is. Mijn moeder heeft veel familie, vrienden en we regelen zelf aanvullende mantelzorg door de creatief therapeut wekelijks te laten komen. Zo proberen we het zo prettig mogelijk te organiseren voor mijn haar. Het enige wat ik soms wel zou willen is meer in de woonkamer zijn. Zo kan ik een brug zijn tussen mijn moeder en de andere bewoners. Het sociale contact is zo belangrijk voor haar.”

Ons “geluksmoment”

“Nog wel even leuk om te vertellen… Op 21 mei was mijn moeder jarig. We wilden dit niet vieren in het Warm Welkom, want dat voelde niet als thuis. Thuis hebben we namelijk een hele mooie tuin waarin we altijd zitten met feestjes en bij mooi weer. Daarom hebben we het gevierd in de tuin van Oranje Nassau’s Oord, dichtbij de kapel. Ik heb me helemaal vrij gevoeld in hoe we haar verjaardag hebben georganiseerd. Ook dankzij de organisatie, het team van zorgmedewerkers die betrokken waren en de medebewoners die langs kwamen. We hebben allemaal zo genoten! En vooral mijn moeder, natuurlijk. Dit omdat het best wel leek op hoe we het thuis gedaan zouden hebben. Het was echt fantastisch en het heeft ons als gezin ook goed gedaan.”

Foto: vader van Neeltje bij de barbecue in de tuin van Oranje Nassau’s Oord.